Jaja, het is weer een dag

Het is 7 uur. U staat op, u trekt juw pantoffeltjes aan en slentert half wakker de trap af. Tegen dat u de ontbijttafel bereikt heeft het martelende licht je iets meer in de reeële wereld gebracht. Op uw gemak en half luisterend naar wat uw partner zegt, smeert u uw eerste boterham. De keuze is weid: ham, paté, américain, kipcurry, vleessalade,... Ondertussen staat het koffiezetapparaat te pruttelen. Na het onheilspellend lawaai injecteert u uw lichaam met een goede slok Braziliaanse koffie van de Delhaize.
Diezelfde koffie kwam de dag voor uw aankoop per container in de Antwerpse haven aan. Op de boot die een week eerder uit Rio De Janeiro was vertrokken. Waar enkele kilometers verderop een boer tegen een hongerloon de koffiebonen verzamelt. Diezelfde boer die op hetzelfde uur als u (of vroeger) een nieuwe dag begint. Het verschil is dat zij geen tijd hebben om vanuit de fictieve wereld naar de realiteit te stappen. Of om zonder haast uit het assortiment vleeswaren een beleg voor de boterham te kiezen.

Maakt u zich geen zorgen, dit is geen scheldtirrade aan alle mensen die schuldig bevinden aan het bovenstaande. Want, net zoals u en iedereen, voer ik elke ochtend hetzelfde ritueel uit.
De vraag is, "kunnen we erom malen?". Het is heel moeilijk, zoniet onmogelijk, om dagelijks bij elk ritueel zich druk te maken om wat er op datzelfde moment ergens anders gebeurt. Een soort gerechtvaardigde onverschilligheid. Een eigenschap dat onze maatschappij kenmerkt. We kunnen natuurlijk ons steentje bijdragen door Fair Trade producten te kopen. Maar een pakje fair trade koffiebonen zal de regering van dat land niet overtuigen om de voor boeren meer rechten en betere werkomstandigheden te voorzien. Althans, het is een begin. Ondertussen kunnen we met een gerust hart - en in de waan dat we een noeste boer hebben gesteund - een beleg uit ons assortiment vleeswaren uitkiezen.